ვასაძემ ლაპარაკი მაშინაც იცოდა, კომპიუტერი, ინტერნეტი და ვიდეოკამერა მაშინაც არსებობდა, მაგრამ ბატონი ლევანი არსად ჩანდა და მისი ვიდეობლოგებიც არსად იყო. ახალგაზრდა ბიჭებს ქუჩაში ხოცავდნენ, პატიმრებს აწამებდნენ და აუპატიურებდნენ, ბიზნესს არეკეტებდნენ, მედიასა და სასამართლოს ატერორებდნენ, მაგრამ ლევან ვასაძე ჩუმად იყო, არც ვიდეობლოგებს წერდა და არც მედიასთან ჩნდებოდა. თუ ქართველი ჟურნალისტები შემთხვევით სადმე წაასწრებდნენ, მაგალითად, ლონდონში, ავტორბოლის შოუზე და პოლიტიკური ხასიათის კითხვებს დაუსვამდნენ, მაშინვე მიუგებდა: პოლიტიკა არ მაინტერესებსო! მიშას და მისი რეჟიმის შესახებ ძვირს გაზით ვერ ამოგლეჯდი პირიდან ლევან ვასაძეს. ერთხელ არ წამოსცდენია: ,,გესმის, მიშიკო?" ახლა კი: ,,გესმის, ბიძინ?" ნამუსი ისეთი საქონელია, რაინდსაც რომ სჭირდება. ნამუსია მთავარი, თორემ, უიმისოდ ვასაძე და ვაშაძე მხოლოდ ერთი ასოთი განსხვავდება.