ზაალ ანჯაფარიძის პოსტი:

თვალს ვადევნებდი 52 ენჯეოს დაპირისპირებას დეპუტატ სოფო კილაძესთან, რაც უკავშირდებოდა მათ მცდელობას არ დაეშვათ გაეროს ბავშვის უფლებათა კომიტეტის წევრად კილაძის არჩევა. შემთხვევა საყურადღებო და ერთგვარად პრეცედენტულიც კი იყო თუნდაც იმიტომ, რომ აღნიშნული NGO-ები, რომლებსაც მათი პოზიციებიდან გამომდინარე, არ მოსწონდათ სოფო კილაძე, მზად იყვნენ, რომ საქართველო არ ყოფილიყო წარმოდგენილი გაეროს ბავშვთა უფლებების კომიტეტში. სამოქალაქო სექტორისადმი პატივისცემის მიუხედავად, და მიუხედავად იმისა, რომ ყველას აქვს საკუთარი მოსაზრების საჯაროდ გამოხატვის თავისუფლება, ჩემი მოკრძალებული აზრით, ეს არ იყო მთლად სახელმწიფოებრივი მიდგომა საკითხისადმი და უფრო ატარებდა პერსონალიზირებული შეტევის ნიშნებს.