აზოვსტალის“ მცველი ალექსანდრე გრინჩენკო ჰყვება, თუ როგორ მოხვდა ლეგენდარული „აზოვის“ რიგებში, დაიჭრა და გადარჩა თანამებრძოლებთან ერთად, შემდეგ კი ტყვეობაში აღმოჩნდა

„2 მარტს შევუერთდი „აზოვსტალის“ დამცველებს.  სამხედრო აღრიცხვისა და გაწვევის ოფისში რიგი არ იყო, იმ დღეს ცხრა მოხალისე ვიყავით. აპრილის დასაწყისში „აზოვში“ დამნიშნეს. არ ვარ სუპერგმირი. თებერვლამდე მშენებლობაზე ვმუშაობდი, არ ვიცი, რა გმირობა გავაკეთე. და ბიჭებო, „აზოვსტალიდან“ - ყოჩაღ თქვენ!

ქარხანაზე დაბომბვა თანდათან გაძლიერდა. ჯერ მხოლოდ დღისით, შემდეგ ღამით. გაუჩერებლად გვესროდნენ. როცა ოკუპაცია უკვე დაწყებული იყო, ექიმები ვერტმფრენით მაშინ მივიდნენ, ქალაქი ალყაში იყო. ესენი იყვნენ მოხალისე ქირურგები, სამოქალაქო ექიმები. მორიგეობით მუშაობდნენ, მაგრამ როგორ მოახერხეს მუშაობა არ ვიცი. დაჭრილები შემოჰყავდათ და შემოჰყავდათ.

მეც დაჭრილი ვიყავი. წარმოიდგინეთ, რომ თქვენს თავზე ბეტონის ჭერზე სამი ხვრელია, თქვენ შეგიძლიათ უყუროთ ვარსკვლავებს. ყოველი გასროლის ხმა ისმის. და ფიქრობ, რომ შემდეგი რაკეტა შენ მოგვხვდება. უმწეო ხარ. დასამალი არსად არის. ბოლო აფეთქება - ჩვენგან 15 მეტრში მოხდა.

მაგრამ თუ ვინმე „ღრიალს“ დაიწყებდა, მახლობლად ამბობდნენ: „შენი განწყობა სხვებს არ გადასდო, მოდი ფილმს ვუყუროთ, ხუმრობები გავიხსენოთ“. ყველას ჰქონდა გადმოწერილი ფილმები, ვუყურებდით ფილმს: „კარიბის ზღვის მეკობრეები“, „ბეჭდების მბრძანებელი“. ერთი უყურებდა - გადასცემდა მეორეს, მეორე - მესამეს. ტელეფონებშიც იგივე ფილმები. შეიძლებოდა არ შეგეხედა, მაგრამ უკვე იცოდი რაც იყო“, - იხსენებს მებრძოლი.