გიორგი ცუცქირიძის ბლოგი:

გუშინდელმა საპარლამენტო დაბატებზე ოპოზიციის არაადექვატურმა გამოსვლებმა და დღეს დეველოპერული სექტორისათვის ახალი სამთავრობო სტიმულირების გეგმის შეფასებებმა კიდევ ერთხელ ცხადად აჩვენა, არა უბრალოდ საპარლამენტო თუ არასაპარლამენტო ოპოზიციის ოპონირების დაბალი დონე, არამედ აზროვნების იდეოლოგიზირებული ჩიხიც. ქართული ოპოზიცია და ექსპერტთა არც თუ მცირე ნაწილი, ჩარჩენილია 2000 წლების ნეო- ლიბერალურ ნარატივში და დღესაც ის დრო ჰგონია რატომღაც. ამის ბევრი მაგალითის მოყვანა შეიძლება, თუნდაც მუდმივი ხაზგასმა, დაბალი გადასახადები რომ ინვესტიციების ზრდის პირდაპირ პროპორციულია. არადა პირდაპირი უცხოური ინვესტიციების მშპ-სთან თანაფარდობის ყველაზე მაღალი მაჩვენებელი, ბოლო ათწლეულში 2016 წელს გვქონდა 11.7 %, როდესაც ასევე ყველაზე მაღალი იყო ამ ინდიკატორის მსოფლიო დონე-3.5 %. დღეისათვის მსოფლიო ინდიკატორი შემცირებულია 1.5 % მდე, ისევე როგორც ჩვენთან არის შემცირებული 7 %-მდე. შესაბამისად, ინვესტიციების შემოდინებაც დიდწილად სწორედ ინვესტიციების საერთაშორისო ზრდის ან შემცირების ციკლზეა დამოკიდებული და ნაკლებად საგადასახადო ტვირთზე!

იგივე უნდა ითქვას სახელმწიფო სუბსიდირების პოლიტიკაზე. სხვას რას უნდა მივაწეროთ განცხადებები თითქოსდა იპოთეკურ სესხებზე სახელმწიფოს მხრიდან სუბსიდირება იყოს მიუღებელი, რადგან ის საერთო ჯიბიდან ანუ სახელმწიფო ბიუჯეტიდან ფინანსდება. ისე ცნობისათვის ვიტყვი, რომ გაქანებულ ნეო ლიბერალიზმშიც კი წამყვანი ევროპული ქვეყნების მთელი რიგი დარგები და პირველ რიგში სოფლის მეურნეობა სწორედ სახელმწიფო სუბსიდირებით განვითარდა და ყველაზე ავტარკიულ მიმართულებადაც მიიჩნეოდა! მე ნამდვილად არ ვარ სუბსიდირების ღია პროპაგანდისტი, მაგრამ გლობალურ კრიზისების დროს, საბაზრო მექანიზმები უბრალოდ არ მუშაობს და სახელმწიფო მხარდაჭერის გარეშე ზარალი გაცილებით დიდი, ხოლო ეკონომიკის რეცესია გრძელვადიანი იქნება. 

სამშენებლო სექტორი არის მშპ-ის ფორმირებაში ერთ-ერთი მსხვილი კონტრიბუტორი, რომელიც ასაქმებს რა 120 ათასზე მეტ ადამიანს, ბევრ მომიჯნავე დარგებსაც კვებავს. დღეს ჩვენ გვჭირდება სამშენებლო სექტორის გადარჩენაც და მთელ რიგ სამშენებლო პროდუქციაზე იმპორტდამოკიდებულების შემცირებაც. სამშენებლო სექტორის ჩავარდნა, ამ სექტორში დასაქმებული ადამიანების უმუშევრად დატოვებასთან ერთად, ეკონომიკაზეც ნეგატიურად აისახება, რაც გახდება რა რეცესიული პროცესების თავისებური ინსპირატორი, უმუშევრობას სხვა მიმართულებითაც გაზრდის. კრიზისების დროს ამ სახის სუბსიდირების პოლიტიკა გამართლებულია, რადგან შიდა მოთხოვნის სტიმულირებას ემსახურება. შეიძლება ითქვას, რომ დღეს საკუთარი საბიუჯეტო შენატანებით ამ სექტორების სუბსიდირებით, ჩვენ მომავალ უმუშევრობასაც ვაზღვევთ!

მართალია, ნეო ლიბერალური დოქტრინებისათვის სოლოდარობა ნაკლებად დამახასიათებელია, მაგრამ ევროპის განსაკუთრებით ბოლო ორი საუკუნის ისტორია, თავისუფლებასთან ერთად სოლიდარობაზე იდგა ყოველთვის!