1. ყველანაირი ორაზროვნება რუსეთთან მიმართებაში (არა საკმარისად პრორუსობა, ანდა მეტიც - ხანდახან მასთან პრეტენზიების ქონა; და თვალის დასავლეთისკენ გაპარება - ხელისუფლებაში მოსვლამდეც კი - ფაშიანიანის ქეისი) და „გადამეტებული“ საშინაო ავტონომიურობა (მაგალითად პუტინის მეგობარი ქოჩარიანის ან, კუხოს (ОДКБ) მოქმედი გენერალური მდივნის დაჭერა) - შესაძლოა სტრატეგიულ პარტნიორსაც კი ძვირად დაუჯდეს;

2. გარიგება შესაძლებელია! სოხუმისა და ცხინვალის, ასე ვთქვათ „nightmare“ - მოსკოვსა და თბილისს შორის, გარიგებაა. ყარაბაღის სიუჟეტი, სტრატეგიული პარტნიორის ბოლომდე „გაწირვას“ არ ნიშნავს (ასე ჩანს დღეს), მაგრამ არც „დალაგება-გარიგების“ ელემენტებისგანაა დაცლილი. ვფიქრობ, ამგვარი კონტურების გამოკვეთა - ბევრს აშფოთებს;

3. ზემორე ორი დასკვნა თუ რელევანტურია, მაშინ ცხინვალში - კიდევ უფრო განმტკიცდება რუსეთთან მიერთების სურვილი; სოხუმში - კიდევ უფრო ფრთხილად მოეკიდებიან აფხაზურ-ქართულ დიალოგს (და ზოგადად კონტაქტებს დასავლეთთან). თეორიულად, სოხუმმა ამ ამბიდან, სრულიად საპირისპირო დასკვნაც შეიძლება გამოიტანოს; პრაქტიკაში - ნაკლებად სავარაუდოა.

ამასობაში, სხვადასხვა მონაცემებით, ყარაბაღში დაღუპულთა რაოდენობა 3-5 ათასამდე მერყეობს; დაჭრილები თითქმის ორი მაგდენი; ინფრასტუქტურულ ზარალზე აღარაფერს ვამბობ. ძალიან რთულია, ჩვენთვის ესოდენ ახლო ერების, უბედურების ყურება...