მართალია, უკვე ისმის განცხადებები მართლმადიდებელი ქვეყნების ეკლესიებისაგან, რომ „თურქეთის გადაწყვეტილება მიუღებელი და საწყენია“, რომ „პრეზიდენტი სცდება თავისი ანტიქრისტიანული პოზიციით“, რომ „წმინდა სოფიას არ დავთმობთ“ და ა.შ.

კი, ვიყვირებთ, მაგრამ მაინც დავთმობთ. უფრო ზუსტად, უკვე დავთმეთ.

ფაქტია, რომ მართლმადიდებელ სახელმწიფოებს შორის გათიშულობაა... მსგავსი განცხადებები ყოველთვის არ მოწმობს მტკიცე პოზიციის გამოვლენას. ხშირია ლიტონი სიტყვები...

პოლიტიკოსები და ქვეყნის ლიდერები ჩუმად არიან. ისინი თურქეთს პარტნიორად მიიჩნევენ „თავიანთი ქვეყნების უზენაესი მიზნის მისაღწევად“ და რწმენის გამო სიტუაციის გამწვავებას თავს არიდებენ. მათთვის - დღევანდელი პოლიტიკოსებისათვის - მართლმადიდებელი რწმენისათვის დაღუპული ჯარისკაცების უსახელო საფლავები მხოლოდ ისტორიული „გადმონაშთი“, ისტორიული „ბოდვაა“ და მეტი არაფერი.

მაგრამ საბოლოო ჯამში რეჯეფ ერდოღანმა მაინც შეცდომა დაუშვა. არსებობს უძველესი თქმულება: „ნუ ააშენებ შენი რწმენის ტაძარს სხვის ძვლებზე, თორემ გარდაცვლილთა სულები შურს იძიებენ“.

როგორც დაიშალა და დაინგრა ოსმალეთის იმპერია, რომელმაც მართლმადიდებელთა სისხლით დატბორა უძველესი ბიზანტიური ტაძრები, ასევე დაინგრევა რეჯეფ ერდოღანის ოცნებები ნეოოსმანური იმპერიის აღსადგენად, და იდეის ნანგრევებში ჩაიმარხება თვით პრეზიდენტიც, რომელმაც ასე უმდაბლესი მოქმედებით შეურაცხყო მსოფლიოს მართლმადიდებლობის წმინდა სიმბოლო...“.

(ამონარიდი სტატიიდან)